Warszawska patelnia. Pora roku - brzydka polska jesień, pogoda - chyba deszczowa, a godziny “tak jakby” szczytu. Ciśnienie raczej niskie, za to poziom niepewności wysoki, ale nikogo to już nie dziwi. Czy można czuć grunt pod nogami tutaj, gdzie metro budują średnio raz na trzydzieści lat, a nowe osiedla powstają z doby na dobę?
Nastały czasy tragiczne. Strzeżcie się bluźniercy, chowajcie grzesznice i wstydźcie wegetarianie. Potępienie nadejdzie niedługo, spłoniecie żywym ogniem gniewu Pańskiego.
Pan Jarek miał naprawdę dobry dzień. Czuł, że cały kościół uliczny mówił dziś jego głosem, Głosem niewidzialnego kaznodziei XXI w., niepozornego spowiednika miasta stołecznego Warszawa i Słowa Bożego Chodnikowego najbliższego tym, którzy najbardziej go potrzebują. Choć Pan Jarek widział , że te zagubione dusze najczęściej stanowiły raczej przeszkodę fal dźwiękowych aniżeli, ich adresatów, to święcie wierzył w to, że gdzieś tam podświadomie każdy chociażby pośliźnie się na Mądrości Kościoła Brukowego. Pan Jarek za wszelką cenę chciał siać ziarenka w jak największej ilości pustych doniczek. Niekoniecznie musiało z nich coś wyrastać, wystarczyło, że nasionko odbiło się z głuchym hukiem o gliniane ścianki, bez grama gleby. Dla Pana Jarka ważne było, że gdzieś tam na jego konto wpadał kolejny ‘“dobry uczynek”.
Potępienie… Klęska…. genderapokalipsa
Wystrzelił jak z karabinu w stronę śpieszącej na tramwaj dziewczyny. Podstępna cudzołożnica przechytrzyła jednak apokaliptycznego proroka i wsłuchana w takt bluźnierczej muzyki oddała się warszawskim podziemiom.
Dla niego nie była już nawet pustą doniczką.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz